Brief aan René Peters Lid CDA
Beste meneer Peters,
Lang heb ik getwijfeld of ik het volgende zou publiceren, maar toch… het gaat mij aan het hart. Die al bijna verkeerd genomen beslissing en misschien helpt dit verhaal om tot inkeer te komen. Alles te overwegen, onderzoek te doen.
Plannen om het dyslexieprobleem naar onderwijs over te hevelen
Het was aangekondigd door Balans en door BNN VARA/ Kassa:
Het onderwerp dyslexie en de plannen om dit probleem over te hevelen naar het onderwijs. Ik was benieuwd en hoopte op iets moois namelijk een uitgestrekte hand voor al die leerlingen met dyslexie en hun ouders. Helaas tegen beter weten in en nee ik ben van nature geen zwartkijker maar wel een kritische ervaringsdeskundige dyslexiespecialist.
Pleidooi voor een verantwoorde beslissing
In het kielzog van allerlei stichtingen die zich met deze problematiek bezighouden daarom mijn bijdrage in een vurig pleidooi voor een verantwoorde beslissing. Deze kinderen hebben talenten en zijn het waard die ook te mogen gebruiken. Wie ik dan wel niet ben om me bij dit illuster gezelschap van stichtingen te willen scharen?
Dertig jaar ervaring met onderwijsverhalen rond dyslexie
Meer dan veertig jaar werkzaam als logopedist waarvan bijna dertig jaar als dyslexiespecialist. Aan het bijna einde van mijn loopbaan was een diep in de nacht verstuurd bericht voor mij uiteindelijk de bekende druppel.
De bekende druppel… rond dyslexiewanhoop
Een ouder die slapeloze nachten heeft vanwege haar kind. Op school wordt hij en wat hém speciaal maakt niet ‘gezien’. Zijn bovengemiddelde intelligentie niet en de dyslexie ook niet, want het één beïnvloedt het andere. De gevolgen? Een kind dat zo in de knoop zit met zichzelf dat hij liever kiest voor een langdurig ziekenhuisverblijf in het gunstigste geval dan weer naar school te gaan. Gelukkig voor hem is er zijn moeder die hem steunt en zijn wanhoopsdaad voorkomt. De moeder die steeds ten onrechte werd gerustgesteld door de docenten.
Een verhaal als model voor veel verhalen in die dertig jaar
Voor mij was het de druppel om al die wanhoop, frustratie over het onbegrip, het steeds weer horen dat ouders met vermoedens of twijfels met een kluitje in het riet werden gestuurd. Ik besloot dit in een boek te vertalen. Hoe deze moeder mij vond? Via een blog om vier uur ’s nachts. De volgende dag hadden we een gesprek en kon ik verwijzen naar een meer dan deskundig bureau.
Toelaten van expertise van buiten het onderwijs lijkt een unicum
Als dyslexiespecialist herken ook ik de wanhoop en frustratie. Niet alleen omdat de ervaringen van ouders en kinderen in dertig jaar tijd nauwelijks minder ernstig zijn geworden, maar ook omdat de wil en de bereidheid om de expertise van niet tot de onderwijswereld behorende hulpverleners serieus te nemen, erg vaak ontbrak en ontbreekt. Een paar uitzonderingen daargelaten. Het raakt mij dat ik ondanks al mijn inspanningen in die lange periode nog steeds dit soort verhalen hoor.
Een leven lang leren en gezondheidszorg?
Heel normaal, ja zelfs al voordat het verplicht werd en er richtlijnen werden opgesteld. Ik hoor het de directeur van mijn opleiding logopedie destijds nog zeggen tijdens de feestelijke speech bij de diploma-uitreiking.
Logopedist zijn betekent een beroepsleven lang leren ofwel na- en bijscholen. Zoals in alle sectoren binnen de gezondheidszorg zijn er verplichtingen waaraan elke beroepsbeoefenaar moet voldoen. Al enkele decennia gelden strenge individuele eisen en is er een puntensysteem rond bijvoorbeeld het aantal nascholingen die elke vijf jaar opnieuw moeten worden gehaald.
Een leven lang leren in de onderwijswereld?
Beste betrokken onderwijsgevende die wel vakinhoudelijk na- en bijschoolt behalve tijdens de studiedagen wanneer je leerlingen een dag vrij krijgen: vergeef me het dat ik het volgende vertel, want het geldt dan niet voor jou. Jij hebt mijn boek dan waarschijnlijk ook al gelezen of gekocht, want jij hoort dan niet bij de groep collega’s die zegt: “Daar heb ik geen tijd voor.” Zij hebben/nemen ook geen tijd voor een boek over hoogbegaafdheid of voor een onderzoeksrapport van een orthopedagoog/psycholoog, maar die kinderen zitten wel bij jou en je collega’s in de klas! Dat zijn de kinderen waarvan de ouders constateren dat het rapport wel in het dossier zit, maar de inhoud niet in het hoofd van de ‘juf of meester’.
Hoe verklaar je de combinatie geldstroom en taalarmoede
Het onderwijs en met name het basisonderwijs krijgt keer op keer zakken met geld. Salarisverhoging en nu die zak met geld als de plannen doorgaan rond het overhevelen van de dyslexieproblematiek. U komt uit Eindhoven en hebt misschien ook het artikel in het Eindhovens Dagblad van 30 januari jl. gelezen? Het gaat daarin onder andere over de taalarmoede van pabo-studenten.
Pabo studenten met taalarmoede worden onderwijsgevenden?
Zo’n taalarmoede dat de pabo-docenten Nederlands zich afvroegen of ze dat wel voldoende konden repareren voordat ze afgestudeerd zijn. Ze praten dan over de studenten die dadelijk bevoegd zijn om onze kinderen te onderwijzen onder andere in taal, spelling en lezen. Dat er met het leesniveau in Nederland ‘wat’ mis is, bewijzen de statistieken die P. Kirschner aanhaalt in zijn artikel zie verderop*
Zonder de kennis zie je ook geen problemen
Wordt het niet eens tijd om eerst onderzoek te doen? Onderzoek naar verplichte na- en bijscholing tegenover die zak geld of die salarisverhoging? Vraagt u zich wel af of zij de experts op dit gebied zijn, of gaat u er gewoon van uit dat zij de juiste kennis hebben? Realiseren zij en u zich dat in het programma waarin u een pleidooi hield over het overhevelen van de dyslexiezorg naar het onderwijs een grote groep afwezig was die juist wél de expertise had en heeft om hier in te zetten? Ik doel bijvoorbeeld op de situatieschets van die vader met die twee kinderen met dyslexie en een taalstoornis. Een zeer relevant beroep dat op het merendeel van de scholen helemaal wegbezuinigd is, namelijk de logopedist met specialisatie dyslexie. De experts die je inzet bij taalstoornissen en in het verlengde bij dyslexie.
De taalexpert bij uitstek van de wieg tot aan het graf, zullen we maar kort samengevat zeggen.
Vergaar kennis bij ervaringsdeskundigen
Lees om te beginnen het volgende boek dat geschreven is om ouders en hun kinderen met dyslexie een gezicht te geven. Laagdrempelig en uiteraard rekeninghoudend met de groep lezers met dyslexie in een dyslexievriendelijk lettertype en lay out. Voor al die docenten die ‘geen tijd hebben’, is het zelfs bijna scannend te lezen.
Lees het boek en ontdek dat:
- er (hoogbegaafde) leerlingen met dyslexie zijn die niet de juiste aandacht krijgen
- dit zelfs kan leiden tot de diagnose ‘didactische verwaarlozing’
- dyslexiebegeleiding volgens veel leerkrachten wel met behulp van de op school gebruikte methode moet gebeuren
- in hun optiek dyslexiebegeleiding aanbodgericht plaatsvindt in plaats van (de principes van passend onderwijs in gedachte houdend) vraaggericht zou moeten gebeuren. Iedereen kent toch intussen de uitdrukking: “Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg?”
- het huidige leesonderwijs juist ontlezing in de hand werkt
- die taalarmoede kennelijk al heel lang woekert en het gevolg is van het leesonderwijs
En misschien zou u dan in nog zo’n uitzending van BNN VARA/Kassa een pleidooi kunnen houden voor verplichte na- en bijscholing binnen het onderwijs op onder andere dit gebied. Om te beginnen met een laagdrempelig, makkelijk te lezen boek. Verplicht vooral ook dit boek voor elke pabo-student met of zonder taalarmoede.
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Onder andere te bestellen bij Boekscout https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=13934&sl=05431b&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_content=bestelhier
Of met dit ISBN: 978-94-646-8370-7 in elke boekhandel!
https://www.kirschnered.nl/2023/02/03/leugens-verdomde-leugens-en-statistieken/ *
Meer informatie over het prachtige beroep logopedie?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/dyslexie-op-zoek-naar-jouw-puzzelstuk/
#RenéPetersCDA