Manuscript en de laatste loodjes
“Ben je nu klaar met je manuscript?” Een meelevende collega-vriendin stelt de vraag als ze hoort dat het manuscript definitief is goedgekeurd. Dat mooie bericht voelde als pakjesavond vroeger in mijn kindertijd. Het bericht kwam namelijk op 5 december! Na een tijd van afwachten of mijn correcties goed zijn, volgt nu het besef dat ik nou echt niets meer ‘zomaar’ aan de tekst kan veranderen.
Het opspelende ‘onderbuikgevoel’
Tot de allerlaatste minuut voor de deadline verstreek, ging het aanpassen en kleine foutjes weghalen gewoon door. Na de druk op de knop voelde het als onherroepelijk. Een onbestemd, onzeker gevoel dat ik iets vergeten was. Dat gevoel of intuïtie dat ook weleens opspeelde als een logopedische eindtest geen reden tot voortzetten van een taaltherapie aangaf. En toch voelen dat er iets was waar ik op dat moment niet de vinger op kon leggen. Wat zag ik toch over het hoofd?
Waarschuwing geïnterpreteerd als bemoeizucht
De bezorgde waarschuwing in een logopedisch verslag richting docent werd me niet in dank afgenomen.
De collega die op de school leerlingen screende, belde me bezorgd op. “Wat heb je gedaan, dat ze zo verontwaardigd waren? Je was het onderwerp van gesprek in de koffiepauze, waar jij je wel niet mee bemoeide!” Collegiaal als ze was, nam ze het in die volle docentenkamer voor mij op. Wat mijn ‘zonde’ dan was? Ik was me van geen kwaad bewust. Eigenlijk gaf ik alleen maar aan: einde logopedische begeleiding betekent niet dat alles 100% zorgeloos is. Ik voel me niet gerust voor wat betreft de lange termijn. Wil je meehelpen opletten, want ik zie het kleutertje niet meer.
Het dyslexieprotocol
Wat een geluk dat die net afgestudeerde piepjonge juf twee jaar later aandrong op het aanschaffen van een dyslexieprotocol. Zo kon ze al haar leerlingen van groep drie even op een aantal verdachte punten controleren. Mijn onderbuikgevoel werd hiermee bevestigd en daarmee de weg vrijgemaakt voor een verwijzing voor een uitgebreid dyslexie onderzoek. Hij had geluk, want hoe eerder je duidelijk hebt wat het lezen en schrijven zo hindert, hoe kleiner je het probleem kunt houden.
Opnieuw last van ‘onderbuikgevoel’
Dat ‘onderbuikgevoel’ had ik dus ook voordat de mail van de uitgever kwam. Het begon met het verzachtende beginwoord ‘helaas’ toch nog niet helemaal goed voor het definitieve groene licht. Er waren nog wat kleine aanvullende verbeterpunten. Gelukkig dat ‘onderbuikgevoel’ werkt dus nog steeds… Gelukkig ook, want in die tussenperiode kreeg ik nog wat ingevingen. Ze hoorden toch echt aan het einde van het boek en dat laatste hoofdstuk? Misschien er toch maar uithalen en vervangen door die ingeving?
De grootste uitdaging nu?
“En nu… ben je nu helemaal klaar?”, vroeg een andere belangstellende me dit weekend.
Nou nee, de grootste uitdaging komt nog…, eentje waar ik niet voor heb ‘doorgeleerd’.
Sterker nog… de fase waar ik als student destijds altijd het volgende over hoorde:” Een therapeut maakt geen reclame voor zichzelf, dat doen de patiënten/ cliënten via mond -tot -mond reclame wel… ”
Al die jaren ging dat goed, maar of dat ook nu zo werkt?
Gelukkig ik mag bloggen
Gelukkig mag ik erover bloggen want ik wil dat het gelezen wordt door:
- al die ouders met kinderen met dyslexie
- die volwassenen die misschien zelf vroeger ten onrechte het etiketje ‘dom’ of ‘lui’ kregen en buikpijn krijgen als ze hun kind in dezelfde situatie zien
- alle docenten zoals die piepjonge juf die om dat dyslexieprotocol vroeg toen ze voor groep 3 haar mooie beroep begon. Via deze onmisbare onderwijsmensen van ‘binnenuit’ haar collega’s bereiken?
Het lijkt wel of er meer bekend is over dyslexie, maar het is slechts het topje van de ijsberg als ik de dagelijkse ervaringen hoor.
Daarom is dit boek geschreven.
De titel?
Dyslexie en onderwijs: op zoek naar jouw puzzelstuk – Gelijke behandeling leidt niet tot gelijke kansen!
Het is vanaf 30 december te bestellen!
Meer lezen?
https://www.logopedie-dyslexie-silvia-linssen.nl/productiefase-van-dyslexie-en-onderwijs-aangebroken/